صاعقه گیر خازنی : در مقالات قبلی گفتیم که صاعقه گیرها در یک شیوه تقسیم بندی به 2 زیر مجموعه Active یا فعال و Passive یا غیر فعال تفکیک می شوند که وظیفه هر دوی آن ها حراست از یک سازه مرتفع، سایتی صنعتی ، ساختمانی عمومی و یا یک زمین بازی می باشد .

تفاوت مهم این دو نوع صاعقه گیر را می توان در یک جمله خلاصه کرد؛ نمونه های اکتیو به استقبال صاعقه رفته و به نوعی آن را جذب می کنند، در حالی که در نمونه های غیر فعال، این صاعقه است که باید به میله فلزی نوک تیز و منفعل ما برخورد کند .

صاعقه گیر خازنی به عنوان موضوع بحث ما یکی از زیر مجموعه های نمونه های فعال می باشد؛ این در حالیست که گاهی عبارت Early Streamer Emission ، صاعقه گیر الکترونیکی یا طراحي صاعقه گير اکتیو آنچنان با عبارت صاعقه گیر خازنی در هم تنیده می شوند که به اشتباه جای دیگری به کار می روند .

در همین ارتباط صاعقه گیرهای الکترونی را می توان به زیر مجموعه های اتمی، بادی یا پیزوالکتریک، خورشیدی یا الکترونیک خازنی یا اتمسفریک تقسیم بندی کرد که نمونه مد نظر ما تنها حالت خاصی از آن می باشد .

صاعقه گیر خازنی چیست ؟

پیش از هرچیزی در خصوص این محصولات لازم است که بدانیم صاعقه گیر خازنی بر اساس وجود پتانسیل الکتریکی اتمسفر طراحی شده و چنانچه شرایط جوی محیط مورد نظر فاقد پتانسیل الکتریکی باشد، صاعقه گیر ما نیز عملکردی شبیه یک برقگیر ساده خواهد داشت .

طرز کار این محصولات بدین شکل است که یک سنسور انرژی الکتریکی جو را اندازه گرفته و به محض اینکه این عدد از حد مشخصی عدول کرد (مثلاً ۵ کیلو ولت بر متر) واحد شارژ را آماده اقدام به جمع آوری انرژی کرده و این روند را تا پر شدن خازن های یک مدار الکترونیکی دنبال می کند.

با عبور میزان پتانسیل اتمسفر از حدی معین (این عدد را در هنگام اصابت صاعقه در حدود ۱۰۰ کیلو ولت بر متر در نظر می گیریم) ، واحد مذکور اجازه تخلیه بار خازن‌ها به الکترود میانی را صادر کرده که این عمل به یونیزه شدن هوای اطراف صاعقه گیر منجر می شود . گفتنیست که با تکرار این کار به صورت پیوسته پتانسیل اتمسفر برای جذب صاعقه افزایش می یابد .

از منظری دیگر ، صاعقه گیرهای اکتیو دارای زمانی برای فعالسازی هستند که آن را Δt می نامیم . این زمان که در حقیقت مبین زمان آماده سازی برقگیر تا اصابت رعد و برق با آن است، هرچه بزرگتر باشد در ارتفاع عمودی بالاتری به استقبال صاعقه می رود که این کار به افزایش شعاع پوششی و تأمین امنیت فضا و افراد بیشتری منتهی می شود .

در صاعقه گیرهای خازنی سیستم فعال کننده یا انتشار بار که در منابع مختلف تحت عنوان Streamer Emission از آن یاد می شود شامل یک مدار تریگر الکترونیکی (ایمپالس ژنراتور) و یک خازن می باشد .

معرفی دو صاعقه گیر خازنی منسوخ

صاعقه گیر اتمی

این نوع صاعقه گیر ها بر خلاف صاعقه گیر خازنی انرژی مورد نیاز خود برای فعال شدن را از منبعی مستقل گرفته و به همین دلیل یونیزاسیون آن که از قضا قدرتمند، بالا و در شعاع وسیعی هم ایجاد می شود در گرو شرایط جوی و وجود عوامل رعد و برق زا نمی باشد .

جالب است بدانید که با وجود این ویژگی های به ظاهر مطلوب، برقگیر مورد نظر دیگر تولید نمی شود، چرا که علاوه بر همواره یونیزه بودن جو اطراف آن بواسطه داشتن سزیم ، با فقدان پدیده پوینت افکت یا اثر نقطه ای ارتباط چاه و مسیر قطع شده، صاعقه در محل برخورد باقی مانده و چنانچه خود این وسیله متلاشی نمی شد، با پراکندن جرقه موجب آتش سوزی محیط پیرامونش می گشت .

صاعقه گیر‌ خورشیدی

این نوع صاعقه گیرها دارای یک باتری قابل شارژ هستند که بواسطه پنل های خورشیدی شارژ شده و الکتریسیته ساکن روی آن ها ذخیره می گردد . می دانیم که این انرژی باید در زمانی مناسب تخلیه و به یونیزه کردن محیط بپردازد .

حال با توجه به اینکه وابستگی زیاد به باتری های فتو سل اطمینان لازم برای انجام عکس العمل سر وقت را به کاربر نمی داد ، از استفاده از این محصولات صرف نظر شد . در همین رابطه نباید فراموش کرد که در صورت فقدان آفتاب (مثلاً در هوایی ابری که دقیقاً شرایط به وجود آمدن و برخورد صاعقه است) شارژ این محصول به اتمام می رسید .